Initieel werd en word mijn onderzoek geleid door een fascinatie voor het paard. Een dier dat met de papfles werd meegegeven en nog steeds dicht bij mijn omgeving staat. De bevraging van domesticatie dient als fundament van mijn onderzoek. Mijn eerste blik was gericht op de bevolkingsgroep the Scythian, een verzamelnaam voor nomadische gemeenschappen die dezelfde kunst en gebieden delen (Euraziatische steppe). Het wordt vastgesteld dat deze bevolkingsgroep de eerste waren die succesvol het paard domesticeerde. Dit betekende een grote doorbraak voor handel, oorlog en algemene overlevingskansen. Tot op de wereldoorlog en het ontstaan van voertuigen werd het paard beschouwd als het belangrijkste voertuig voor mens, landbouw en oorlog. Iets wat naar boven kwam door het project neer te pennen was de vraag waarom paarden edele dieren zijn? En of dit enige invloed heeft gehad op mijn onderbewustzijn waardoor ik voor het paard heb gekozen? Ook de vraag of het woord edel naast een dier te plaatsen de blik en benadering van de mens veranderd? Als je even teruggaat naar de belangstelling van het paard gedurende eeuwen , je kan zelf spreken over millennia is het bijna vanzelfsprekend dat het paard ‘verheven’ wordt tot een edel dier. Maar waarom enkel het paard dan? Edel als vorm van eerbetoon en respect? Een paradox als je het mij vraagt, waarom lijkt het alsof dier zijn niet waardig genoeg is, en hier nogmaals de mens moet ingrijpen?

En dan uiteindelijk het projectvoorstel. Het is een idee dat al langer aan het knagen is en vertrek vanuit het kleden van dieren, waar mensen de nood voelen om het te doen. Of het kleden van dieren en vorm van vermenselijking is, de blik van de mensen shift naar een meer begripvolle en zorgende blik. De focus voor mij ligt voornamelijk bij paardendekens en wat deze betekenen. Ook hier kan men spreken over een zorgend gebaar. Het kan vergeleken worden met een tent. Waarom kleden we paarden graag in dekens? Het gekke van de situatie is dat vaak de mens een actie onderneemt waarna hij/zij beslist om het paard een deken te geven. Voorbeelden zijn scheren van het paard (natuurlijke barrière weghalen) of paarden uit hun natuurlijke habitat weghalen en verplaatsen naar veel warmere of koele gebieden. Is het deken een vorm van macht of juist een gelijkmaker? Graag zou ik deze dekens onder handen nemen en zodanig aanpassen dat het zowel draagbaar word voor de mens en het paard. Waarbij ze het beiden apart kunnen dragen maar ook gezamenlijk. Waardoor de mens zonder enige besturingsmechanisme aan het paard bevestigd word. Ook hier shift de machtsverhouding: wie bestuurd wie of eerder wie volg wie?

Voor het onderdeel audience had ik meer een intiem gegeven in gedachten. Een ritueel van vertrouwen tussen de 2 deelnemers . Of de dieren als audience en op welke manier we daarmee moeten omgaan en zelf moeten aanpassen. Daar ben ik momenteel nog onderzoek naar aan het doen maar ben al op een zeer interessante bron gestoten. Waar het ook gaat over het creëren van speech prosthetics voor dieren om te communiceren.